Λοιπόν νομίζαμε ζητιάνοι πως είμαστε
και τίποτα δεν έχουμε.
Όμως σαν αρχίσαμε 
το ένα μετά τ' άλλο να χάνουμε
έτσι ώστε κάθε μέρα
γινότανε μνήμης μέρα,
ξεκινήσαμε στίχους να γράφουμε
για του Θεού το Μέγα Έλεος
και τη δική μας προηγούμενη αφθονία.